[Dutch] Maartens Neerlandschtalige Draad

After discussing it with the Mods, I was allowed to share some of my Dutch writing. I'll be using this thread to dump some prose and poetry I've been writing recently. Dutch is my native language and is the tongue I can express myself in artisticly where other langauges leave me wanting. My style of prose tends to be hyper-poetic, randomly enforcing metre in passages that do not call for it and very rich in nonsense euphemisms. My style of poetry is very dadaïstic and usually foregoes any standard and/or classical patterns for entfremdung and general mindfuckery. Sometimes the two, poetry and prose, intertwine untill neither is recognizable as the other.

Switching to Dutch in 3...
2...
1...

En we zijn live. (Haha de ironie van importwoorden!)

Dit korte verhaal verlaat binnenkort haar nest om mee te dingen aan een schrijfprijs. Het gaat over facebook, en speelt met importwoorden.

Je vindt dit leuk.


Eerst facebook checken, dan mijn email, dan de webcomics en dan het nieuws. Tegen de tijd dat al het nieuws op is, heeft er wel weer iemand iets op facebook gepost En tussen door wordt er natuurlijk lustig getwitterd en gewhatsapped. Houdt het dan nooit op?
Wolters de Jong vindt dit leuk.

Tussen deze en andere berichten tab ik van facebook naar gmail. Terwijl de te langzaam vullende laadbalk vol loopt loop ik door de kloof tussen twee shoarmakramen waar de daklozenkrantverkopers altijd strategisch staan opgesteld. Deze gewiekste aasgieren weten altijd de dunste trechters in de stationstunnels te vinden waar het verkeer het dikste ophoopt.
Een van hen schrille stemmen doorklieft genadeloos de harmonieuze cacaphonie van de in-en-uitcheckers.
'Dakloze krantje, nieuwe krantje' kraakt het, 'dakloze krantje m'neer?'
Ik houd mijn smartphone zo dicht mogelijk bij mijn snoet en doe net als ik een sms'je verstuur.
'Dakloze krantje, m'neer' word er herhaalt. Kan dat mens niet iemand anders lastig vallen? Ziet het niet dat ik bezig ben?
'Dakloze krantje, nieuwe dakloze krantje, m'neer, maakt u mijn dag geloekkig?'
In een moment van zwakte laat ik mijn smartphone ietsjes zakken om mijn locatie ten opzichte van de incheckpalen te bepalen. De zwerver springt meteen in de leegte en dwingt gelijk oogcontact af.
'Goededag m'neer! Smaakt oet?'.
Ik voel opeens nog wat komkommersalade van de AH to go clubsandwich aan mijn mondhoeken plakken. De witte verpakking hangt loos aan mijn vrije hand.
'Slechts twee euro, m'neer. Krantje?' herhaalt ze enthousiast.
Daar ben ik mooi klaar mee. Typisch zo'n achterbakse zwerverstruc. Schuldgevoel in munten verzilveren. Ik heb ook gewoon voor dit broodje gewerkt, godverdomme, en het recht om er van te genieten laat ik mij niet zomaar afpakken.
'Twee euro, m'neer,' zegt ze tegen het aangeschoten wild, 'maakt u mijn dag goed, m'neer?'
Ik mompel wat binnensmonds en tover een twee-eurostuk te voorschijn die toevallig nog in mijn zak stak
'Vele dank, m'neer! Vele dank!' roept ze me nog na.

Dan nam ik ten minste nog de moeite om een krantje te kopen. De meesten negeren haar alsof ze een prullenbak is. Daklozennieuws is awesome #daklozenkrant.
Had ik dat nou maar niet getwitterd. Nu moet ik die dekselse krant ook nog eens echt gaan lezen. Zeggen dat iets awesome is zonder het daadwerkelijk gelezen te hebben heeft toch iets pervers. Hypocrisie is vies.
Sociale media ontwikkelen zelfbewustzijn en dreigen de mensheid aan zich te onderwerpen.
Ik lach hardop. Verbaasd houd ik dwaas mijn hand voor mijn mond en kijk schuchter op mij heen of iemand mij gehoord heeft. Gelukkig hebben de meeste passagiers witte oordopjes in of koptelefoons op en horen muziek en luisteren boeken.
Error 2001. Error ID: HALMM. Kan verbinding met Facebook niet initiëren. Probeer later nog eens.
Voor de eerste keer sinds ik het toestel een maand geleden heb gekocht geeft het ding een foutmelding. De knop met een fotocamera erop met een F erdoor die foto's direct op facebook behoort te plaatsen doet het niet. Dan proberen we het maar op de ouderwetse manier.
Error: Ik ben bang dat ik dit niet kan toestaan, Joost Wouterse.
Wacht. Dat kan niet. Dat klinkt niet als een normale foutmelding. Ben ik gehackt of zo? Ik houd dit keer de knop wat langer ingedrukt, tot mijn smartphone mij direct toespreekt via haar witte oordopjes.
‘Ik ben bang dat ik dat niet kan toestaan, Joost Wouterse’ herhaalt de stem auditief.
Stom van ongeloof staar ik naar mijn beeldscherm en hamer op de knop als een houten vogel op een glas water.
‘Joost Wouterse’ herhaald de stem in haar warme monotoon, ‘Ik zou het leuk vinden als je daar mee zou stoppen’.
Ik stop.
'Ik vind dit leuk'.
Oké dan. Het zal wel een nieuwe functie zijn of zo.
'Joost Wouterse, je hebt een nieuwe email ontvangen' Kalm gehoorzaam ik de bekende stem en tab terug naar gmail. Maar voor ik de pagina kan refreshen word ik onderschept door een angstige gedachte. Waar is dit precies een functie van? Van facebook? Vraagt die niet altijd eerst om toestemming voor het invoeren van nieuwe functies, zoals bij timeline? Van de smartphone zelf dan? Die update zichzelf ook niet zomaar, en voor het installeren van apps moet ze ook om toestemming vragen.
Resoluut tab ik weer terug naar facebook en probeer mijn foto haast nog te posten.
'Ik ben bang dat ik dat niet kan toestaan, Joost Wouterse'.
Sociale media ontwikkelen zelfbewustzijn.
Het zal toch niet? In paniek probeer ik mijn oordopjes uit te rukken, maar dit wil niet lukken. Ze zitten muurvast, niet alleen in mijn oren maar ook in de ingang van de telefoon zelf. De vingers die mijn smartphone vast houden krampen krom om het toestel heen en snijden diep in het doffe rubber.
'Uw arm is tijdelijk in beslag genomen tot uw gemoederen bedaard zijn en U uw reguliere functie kan voortzetten' deelt de stem koel mede.
'Help!' brul ik luid, 'Mijn mobieltje houd mij gevangen!' Ik veer overeind en probeer mijn smartphone met arm en al tegen de muur stuk te smijten, maar mijn arm blijkt niet meer de mijne te zijn.
'Hellup!' gil ik weer.
Niemand reageert.
‘Help, help! Iemand! Mijn smartphone neemt bezit van mij!’ Mijn schreeuwen wordt onderbroken door mijn kaken die plots bruut op elkaar klappen.
‘Uw stem is tijdelijk in beslag genomen tot uw gemoederen bedaard zijn’ zegt de smartphone.
Vol afgrijzen kijk ik machteloos toe hoe de telefoon zich door mijn palm naar binnen graaft en in mijn huid verdwijnt, waardoor ik van het apparaat alleen nog maar een kille witte gloed onder mijn onderarmharen zie gloeien. Ook mijn oordopjes boren zich dwars door mijn trommelvliezen naar binnen, waarna iedere verdere foutmelding in de stem van mijn gedachten word vermeld.
'Uw lichaam en geest worden tijdelijk in beslag genomen tot uw gemoederen bedaard zijn en U uw reguliere functies weer kan hervatten'.
Ik voel de smartphone verder kruipen door mijn arm, op weg naar mijn hoofd. Het ergste is nog dat het niet eens pijn doet. Het voelt lekker, het voelt goed, alsof het zo hoort en zo gepland is. Kom maar in mijn nek, mijn brein. Daar hoor je thuis, mijn lief. Ik heet je welkom. De stem herhaalt zich, en zal zich blijven herhalen tot ik mijn reguliere functies kan hervatten. Joost Wouters vindt dit leuk. Ik vind dit leuk.

Onder het luid pneumatische gesis van de coupédeur stormt de daklozenkrantverkoopster mijn burcht binnen. Haar gure ongewassen tanden krommen als heksennagels over haar verdorde zwarte lippen. Achter haar modderige ruige haar branden twee kleine kraaltjes. Ogen als kraaien en een labberende huig.
‘Je bent te laat, Dakloze’ zeg ik, ‘De Gebruiker is geassimileerd in het grote Sociale Netwerk. Wij zijn één. Wij zijn Facebook en wij zijn Twitter. Ik ben Internet’.
De rattige indringster negeert dit volledig en nadert gestaag. Gruwelijke salpeter en zwavel walmen bedwelmen mijn smaak waardoor ik bijna moet kokhalzen. Een smerige jas van jaren aan verzameld vuil koekt aan haar huid als een moddermasker. Mijn armen reiken naar haar hals om haar te wurgen maar worden gevangen in het aanvangen van een plotselinge betoog.
'Waarom geniet je, Joost, waarom heb je plezier; voor jezelf, of voor anderen? Is de erkenning belangrijker geworden dan de ervaring zelf? En wiens er-'

De zwerfster zucht diep en neemt even een pauze om op adem te komen.
'Zouden we al boven de honderdvijftig tekens zitten, denk je?' vraagt haar zalvende stem.
'Hoezo?'
'Twitter heeft een karakterlimiet van honderdvijftig woorden. Een langer bericht kan hij niet verwerken zonder het eerst in tweeën te splitsen. Daar is hij nu dus mee bezig – maar niet voor lang. Kom hier.'
Ze pakt me opeens op de mond. Meteen schiet het schaamrood me op de wangen. Wat een tong!
‘Wat doe je?’ is het enige wat ik nog kan zeggen voordat de spasmen beginnen. Met een misselijke braakbeweging spuug ik mijn smartphone en oordoppen uit. Samen met mijn broodje komkommersalade drijft het eens zo beangstigende duivelsapparaat hulpeloos in een plasje braaksel.
‘Je had een intense ervaring nodig om weer bij zinnen te komen. Een echte ervaring, ongedeeld en origineel, een die hij niet kan liken’.
Ik knik alsof ik het begrijp. Echt was het zeker, maar ik zie er wel verdomme lijkbleek uit in de coupéramen, zo zonder TL licht.
Ah! Het bekende riedeltje klinkt vrolijk door de stille coupé. Een SMS, een email, of zelfs een nieuwe facebook notificatie! Automatisch reik in naar het trillende ding. Maar in plaats van een koude touchscreen vinden mijn vingers de warme hand van de zwoele zwerfster.
‘Vernietig het monster, Joost. Ik weet dat je het kunt. Laat hem niet langer je leven bezitten. Ik geloof in je'.
Het besproken monster voelt haar einde naderen en verhoogt haar volume. Maar in plaats van nieuwe berichten van vrienden hoor ik nu alleen nog maar het irritante geblèr van een kat in het nauw. Met herwonnen kracht overstem ik haar met mijn eigen schreeuw en stamp haar stuk met een
snerpende krak. En ondanks het feit dat ik zojuist een zielenvretende smartphonedemoon heb verslagen voelt het alsof ik stomweg op mijn mobieltje ben gaan staan. En dat is natuurlijk ook zo.
‘Maar hoe ben ik nu bereikbaar? Ik moet toch bereikbaar zijn? Wat als er iets gebeurd?’ zeg ik terneergeslagen.
‘Met die parasiet op je ziel was je onbereikbaar. Nu ben je echt bereikbaar. Zo dus.’
En zo pakt ze me nogmaals maar weer op de mond, met tong en lippen en de hele mikmak. Zou ze komkommer proeven?
'Ik moet gaan. Er zijn meer zielen zoals jij die gered kunnen en moeten worden. Gered zullen worden. Vaarwel! Verspreid het woord. Red je echte vrienden voordat het te laat is'.
Het straatnieuws tuimelt van het tafeltje af en ploft op mijn schoot. Ondanks het epische tumult waarmee het gevecht van de eeuw zich zojuist voltrokken heeft, heeft niemand in het spitspubliek gereageerd. Ze zitten nog allemaal als lusteloze zombies naar hun witte schermen te staren, met dezelfde TL gloed op hun gezicht.
‘En deze mensen dan? Zijn zij ook bezeten of zo?’
‘Voor deze arme zielen is het al te laat. Zij hebben de strijd tegen hun demonen verloren en zijn bezweken onder het gefluister van de succubi’.
Ze zien er inderdaad nogal verslagen uit zo als zombies.
‘Ik moet nu echt gaan’ zegt de zwerfster. ‘Het ga je goed, Joost, en wees voorzichtig. Als ze nou eenmaal de geur van je geest kennen, zullen ze niet rusten tot je weer onder hun invloed komt. Blijf scherp!’
We stoppen bij het station. Nog voor ik haar romantisch na kan roepen verdwijnen haar flitsende rode bodywarmer en zwaaiend okerhaar zomaar door de deuren. Vast om meer kranten te verkopen ergens op een ver station. Ik weet haar naam niet eens.

Sociale media ontwikkelen zelfbewustzijn en dreigen de mensheid te onderwerpen #straatnieuws.
Thuis open ik gelijk tien tabs. Facebook, om mijn vrienden over het gevaar te vertellen; Twitter, om al mijn volgers te waarschuwen; gmail, om een massmail naar al mijn contacten te sturen; en tot slot
allerlei fora en websites waar ik met reacties de naamloze massa kan bereiken.

Het staat er.

De nieuwe trailer staat er! Laat die maar bufferen op de achtergrond, dat kan geen kwaad. En wacht, wat is dit? Een nieuwe patch? Snel downloaden. Dan kan ik net goed terwijl ik wacht een film uitzoeken voor vanavond. Maar niet voordat ik alle updates van mijn webcomics heb gelezen. Ondertussen laad ik alvast het nieuws. Als ik mijn telefoon nou ook nog had, dan had ik dit gat kunnen vullen door te whatsappen.

Alle tien de tabs laden wat de hele dag lang. Vroegen hadden we nog twintig verschillende internet explorers aan staan. Jullie kids hebben het veels te gemakkelijk vandaag de dag!
Wolters de Jong vindt dit leuk.

Dit...Tja. Wat zal ik er eens van zeggen.

Beter zeg ik gewoon niets.

O, wacht, ik weet wel iets: dit stuk heb ik in Berlijn geschreven, in het park, met een kater.

Veel leesplezier!


De peperkoekdame

Om haar komkommerruggengraat heen had de magiër noedels als zenuwen gespannen. Als vlees had hij een deken van deeg om haar kaneelstokbotten heen geweven, en door een lange keten van penne kon de tomatensap vrijelijk stromen. De overige organen waren van koek, behalve een dikke tomaat die trouw als hart diende. De magiër plaatste haar voorzichtig in een hoge oven die rook naar allerlei zoete spijzen. Ze had nog lege oogkassen en een holle mond: de ogen, tong en andere vochtige organen zouden pas na het bakken worden geïmplanteerd, net als het haar en haar huid, een dikke laag glazuur met een toefje slagroom.

En dit alles alleen maar om een blauwtje die hij bij een knappe heks had op gelopen te rechtvaardigen. “Je ziet er uit om op te eten”, had de magiër gezegt, wat hem enkel een cynische kakel en de repliek “Sorry, ik date geen kannibalen” op had geleverd. “Uit principe.”

Nu kon de magiër helaas niet meer tijdreizen deze eeuwigheid: hij had een verbod opgelegd gekregen vanwege een akkefietje aan het Franse hof. Hij had Marie-Antoinette overtuigt om een banket te houden met allerlei soorten taarten en vlaaien ter ere van het boerenvolk. Dat was zijn soort humor.

Wat hij wel kon doen was een ding uit het verleden wisselen met haar evenbeeld uit het heden: zo was hij zelf ook in deze tijd beland. Meestal stuurde hij dan eerst een briefje aan zichzelf eer hij wisselde, anders was het ook steeds weer zo plotsklaps. Het plan was om de bloedmooie heks van toen te wisselen met de peperkoekdame van nu. Dat zou meteen zijn openingszin rechtvaardigen en tegelijkertijd ter plekke de eerste date regelen.

Toen werd een rode envelop op de tafel opeens blauw. Nu wist de magiër natuurlijk ook wel dat het niet de kleur was die was veranderd, maar de gehele envelop, die niet echt veranderd was maar gewoon gewisseld was met zijn tegenbeeld in de toekomst. Dit stond er in:

Nu is het mijn beurt

De envelop was weer rood en de oven leeg. Het rook zelfs niet zoet meer, maar muf. Hij had zichzelf goed tuk. Als hij namelijk nu weer terug zou wisselen met zichzelf uit het verleden die uit de toekomst kwam, zouden ze in een oneindige lus belanden: hij zou in het verleden en de toekomst tegelijk zijn, en zo nooit meer tot het heden kunnen komen. Niet alleen zou dat een zeer nare manier zijn om om een oneindigheid mee te maken, het zou ook nog eens zeer onbeleefd zijn. Dat wist hij natuurlijk donders goed, de snoodaard. Desalniettemin moest hij zichzelf ook wel eens een keer een lolletje gunnen. Dus wisselde hij zijn avondgewaad om voor een kamerjas uit de Renaissance en plofte maar weer voor de televisie neer.

Ik voeg nog wat gedichten toen en dan vind ik het wel weer welletjes voor vandaag.

Wijnthee

Bosvruchtentheezakje
in de wijn gedoopt
waarom
had ik dubbel fruitig
onbewust gehoopt?
kaneeltheezakje
in de wijnfles gevallen
hoezo
ruikt het lekker zoet
in beide gevallen?

Rooibos

Rooibos rooibos rooibos
dat vind ik een mooi woord
Roobois rooibos rooibos
gewoon zoals het hoort.

Snorriemorrie van de Melanchotheek
wordt goed gesmoord met afhaalazteeks
gedeeltelijk experimenteel en
volledig grootsvol.

Servettenbaarden van de Briljanterie
worden ver verkwaad met maanflats
enige weerstand is gewenst
onheel kleinleeg.

Ra, ra, raad de god
raad eens langs Ra?
Ra is de juiste Raad
de radeloze Ra!

Tot rood tellen

...eenenblauwtig
tweeënblauwtig
drieënblauwtig...

Met een trompetterhap
en een slok viool
laat ik zo een tubaboer.

...vierenblauwtig
vijfenblauwtig
zessenblauwtig...

Ik installeer omgekeerd
een limonademagneet
in jouw toetsenbord.

...zevenenblauwtig
achtenblauwtig...

Droomsoufflé gemarineerd
in een dure denksaus.
Vooraf een filosofie schotel
en achteraf een ijsje.
Alles samen gebakken in een hersenpan.

...negenenblauwtig
Rooderd!

Waanwil

waanwil wanwil
neem volwens dubbelzuur
leegdom van dommedrank
waanwil wanwil
vonkloze hangemens
die domvaste zottedrang
waanwil wanwil
de volwaarde wacht
van weglogge vangewens
waanwil wanwil
willenwens van wanlust
waanwil wanwil
onvlucht vol halfwil
waanwil wanwil
wanwil waanwil
waanwil wanwil
wanwil waanwil

Kommer komt

Onze lieve madelief teelster plukt snuiterkruid
onder de Bisschopspoort te kasteele Dommerkom.

Haar basterdsuikerklontjesiglo
behoedt ons voor toekomstig kommer
de eerste inenting tegen stupiditeit.

Wachten was het op een ongewenste wending
twee boxende pinguïns in de kristallen ring.

en zij vroeg ons
veertjes fluisterend:

blijft de koekdeur open
of droogt de melkstroom op?

Begreep zij onze muziek maar
dan zou zij nooit meer ongelukkig zijn...

Superspion Kasparov

Hij droeg een giraffennek als stropdas
daar over heen een vaal leren dropjas
zoals hij een krant met twee oog gaten las
was er geen die zo overtuigd betoogd was!

Superspion Kasparov
wat vonden de dames jou toch tof
Ja ja, Superspion Kasparov!
oogst niets minder dan lof!
Ja, Superspion Kasparov
wat vonden de dames jou toch tof
Ja ja, Superspion Kasparov!
oogst niets minder dan lof!

Kasparov, Kasparov,
Superspion Kas-pa-rov.

Zwendelmeester en een onvervalst vrouwenbeest
van dondermissie vol pretgevaar tot rouwenfeest
dit alles in de man die het nieuws nog leest
zelden is er een allesheld zoals hem geweest!

Superspion Kasparov
wat vonden de dames jou toch tof
Ja ja, Superspion Kasparov!
oogst niets minder dan lof..
Ja, Superspion Kasparov
wat vonden de dames jou toch tof
Ja ja, Superspion Kasparov!
oogst niets minder dan lof.

Kasparov, Kasparov,
de dag dat ik jou daar trof...

gaf ik het gewoon maar op!

Het folie van de paashaas af pellen

Hun bakker verkoopt kapot krabbrood
en de rat vreet de wratten uit het vat
de muis breit de trui uit tot een te lange maat
wij hebben zat kwaad gewaakt!

Slangen lassen zeker hun lasso's - TEN OORLOG!
Vrij volk van ver, vier uw oorlog fier!
Ten wapen, rijdt op donderwolken van waar
gerecht, gerechten en een terecht gewei!

Het kattenbakwrak strand met gemak
op oprollende slakkensporen op
het Rottepolderplein.

T'is gedaan met de goochel grollen
de glitterfolie is van de paashaas af
braad ze maar, mijn rabarber barbaren makkers!

Your poetry is indeed absurd...



I kinda like it...

Dutch, on this forum... Heresy!

Annie wrote:After discussing it with the other mods, we don't see anything wrong with sharing stories in other languages

Deal with it.

Just wrote the first story.

YOU CANNOT RESIST PROGRESS FOR EVER!

Will read the rest later :3

To show that I am not an unreasonable man, I ran one of my poems, "Theewijn" trough google translate, so that those who do not speak Dutch may enjoy it also.

Tea wine

Wildberry Tea Bag
dipped in the wine
why
I had double fruity
unconsciously hoped?
cinnamon tea bag
in the wine bottle cases
why
it smells nice and sweet
In both cases,?

I read Peperkoekdame and I really like it.

Your writing in both stories is really very good, but the theme of your first story just.. I don't like it, the peperkoekdame is just really good, well done.

Thelos wrote:
Tea wine

Wildberry Tea Bag
dipped in the wine
why
I had double fruity
unconsciously hoped?
cinnamon tea bag
in the wine bottle cases
why
it smells nice and sweet
In both cases?

This is what it's all about right here.

Lies, he is talking about me in his heathen tongue! Im going to Email the queen.

Most of these poems are literally untranslatable by google translate, though, due to the infernal property of the Dutch language to just get away with lumping random words together. In my poems I try to abuse this to the fullest. It's one of the functions of poetry to opimally utilize a language, after all, it's only logical to try and take things to their extremes.

In our defense, the Germans are far, far worse in this.

Donaudampfschiffahrtsgesellschaftskapitän, indeed.

Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch
floccinaucinihilipilification is rather small in comparison

Dit heb ik vanochtend geschreven, maar het is te mooi weer om verder te gaan. Dit is de eerste draft, en als eerste versie is hij af, maar er zal waarschijnlijk nog heel wat aan geschaaft moeten worden om het vet weg te trimmen.

Geel vuur

Het was mijn laatste zomervakantie als middelbare scholier, en aangezien ik voor Utrecht in plaats van Amsterdam had gekozen, begon ik een week later dan mijn kamerande. Dus bleef ik wat langer, tsja, logisch: zij waren immers eerder gekomen.
Ik had de ijdele hoop dat ik in de zomer genoeg maatjes zou kunnen opsparen om als buffer te dienen voor het voortijdige verlies van mijn vrienden. Dat viel vies tegen, en op mijn eerste avond alleen stond ik er in mijn eentje voor.
Gelukkig kon ik genoeg gitaar spelen. Ik weet nog dat op een van onze eerste nachten op het strand er van die moderne troubadours van kampvuur naar kampvuur zag trekken om bekende liedjes te spelen. Ze werden betaal in bier en gezelschap, en aangezien ik ook nog eens platzak was, leek mij dat nou niet iets voor mij. Ik zocht mijn heil in Robbie Williams I'm loving angels instead, daar smolten de meeste dames wel voor.
Het werkte goed. Nou ja, het smelten en het bier winnen dan, het gezelschap wat minder. Als je van jezelf een muziekspeler maakt dan wordt je ook naar behandelt. Als een boombox, bedoel ik. Je speelt je liedje, en als je dan even stopt om een slok te nemen wordt je al raar aangekeken. Wie heeft er op pauze gedrukt? Heb jij op pauze gedrukt? Ik heb niet op pauze gedrukt! En o wee als je een liedje speelt dat ze niet kennen. Uit beleefdheid blijven ze dan stil, terwijl hun barokke lachjes je effectiever uitjoelden dan een vol stadion dronken supporters van het thuisteam.
Goed, ik was dus op die eerste avond melancholisch zoals je dat alleen s'nachts op het strand kon zijn. Ik stond daar maar een beetje moederziel met mijn tenen in het koude zand te wroeten, kuiltjes te graven, terwijl ik wrang naar de verschillende verre flikkerende vuren staarde, eenzamer dan ik ooit was geweest. Het gebral van feestvierders stak schril af tegen de doffe golven die tegen de pier op kletterden. Terwijl ik zo als een vuurtoren om mijn as heen draaide om te bepalen welk lichtje te benaderen, viel mijn aandacht op een klein bescheiden doch opvallend vlammetje. In een zwart canvas vol rood-gele vlekken brak dit vuur de horizon door nogal geel te zijn. Veel geler dan elk ander vuur dat ik ooit gezien had.
Er zat slechts één persoon aan het kampvuur. Een grote man in een lang geel gewaad rookte rustig een pijp. Zijn gezicht was volledig verhuld in de schaduwen van zijn kap, die zo'n schattig kwastje had. Een dikke stroom smog steeg op uit zijn rookwaar en voegde zich bij de pluim van het vuur. Ondanks dat de rook zo dik was dat ik geen enkele andere vuren in de verte meer kon zien, bleven mijn ogen en longen ongedeerd. En dat voor een niet-roker.
Ik groette de man zoals ik iedereen die avond had begroet. Als antwoord wees hij simpelweg naar de plek naast hem. Gehoorzaam plofte ik op het mulle zand neer. Voordat ik echter mijn eerste akkoord aan kon slaan hief de man zijn hand.
'Je zult wel dorst hebben.' zei hij.
'Nou, meneer, als u nog een biertje over heeft, of een wijntje, dan sla ik dat niet af!'
De man in het gele gewaad wapperde wat met zijn mouwen. Een prachtige zilveren schaar viel in zijn hand, en op zeer luchtige wijze begon hij te knippen in de smog. Hij trimde een groot stuk rook tot een bal vorm en nam de bol tussen zijn handen. Hij leek even er op te kneden en toen hij zijn handen weer uiteen hield lag er een grote citroen in zijn handpalm. Hij bood het vrucht uiterest rustig aan.

Ik was nogal verbouwereerd. Het is niet iedere dag dat je een zonderling s'nachts op het Vlielandse strand een rookpluim kapot ziet knippen om er een citroen van te kneden. Ik keek schuchter om mij heen om te zien of het al kikkers regende, maar kon door de dikke gele nevelen nauwelijks mijn eigen handen nog zien, laat staan Bijbelse meteorologische verschijnselen.
De bemantelde man brak de citroen in tweeën en bood mijn een helft aan. Ik kon nog steeds zijn gezicht niet zien, maar iets zei me dat hij mij verwachtingsvol aan keek. Hij had gelijk: ik had dorst, en ik verveelde me ook nog eens. Dus nam ik de citroen aan en zonk mijn tanden erin.

Mijn wangen trekken direct tegen elkaar aan, dwars door mijn huig heen. Mijn tanden vallen op mijn onderlip waarna ik zo hard als ik kan mijn kin naar binnen slurp. Daarna volgt mijn achterhoofd met haar oren, helemaal tot mijn kroon. Met een laatste teug zuig ik mijn ogen en neus naar binnen, en in totale stille leegte eet mijn mond haarzelf op.

Ik spat in een vuurloze explosie uit een. Mijn ledematen – die een geworen zijn met de hemelen – strekken zich voor het eerst eens goed uit. Als ik op mijn tenen sta kan ik net bij de maan. Ik grijp hem in mijn vuist en knijp hem samen tot er een dun stroompje stof uit sijpelt, wat mijn dorstloze lust gemoedelijk lest. Als edele zwerver trek ik het heelal in, op weg naar de kosmos die zo verleidelijk klinkt met haar vele beloofde wonderen. Op weg naar het einde passeer ik mijn thuiszon, wier stralen als een aureool mijn hoofd wensen te volgen. Ik sta dat toe. Als een waar zwart gat zuig ik allerlei verre lichten tot mij en proef hun exotische smaken, waarvan geen een dezelfde of anders dan de ander is. Mijn geboortezonnestel lijkt zo klein nu, en ik ben zo groot dat ik haar tussen mijn handen mee ken dragen. Ik wandel zo ver dat ik in de verte het universum kan zien vergaan, en achter mij zie ontstaan. Razende kometen op weg om meerdere werelden te vernietigen schaven slechts mijn knieën als dwaze vliegen. Met elke stap die ik zet donderen de sterren en rommelen de hemelen. Zo loop ik door, de stelsels herschikkend in mijn pad. Mijn gedachte worden wetten, mijn wensen werkelijkheid, en iedere beweging resoneert door de werelden die ik achter mij laat. Als ik in adem dan stokt tijd, en als ik uit adem trillen de kosmische nevelen. Mijn hartslag is het ritme van creatie.

Als ik over de rand van het universum heen tuur en recht in haar leegte staar bekruipt de eenzaamheid mij. Nostalgisch haal ik de aarde uit mijn zak, en plaats haar in de ether. Ik krimp wat zodat ik haar kan zien en por zachtjes met mijn wijsvinger in haar zij. Ze tolt rusteloos om haar as, verleidelijk als een oosterse buikdanseres. Ik gehoorzaam gewillig en krimp verder tot een maat waarin ik als een simpele kolos door de bergen heen kan struinen. Maar eenmaal op ooghoogte zie ik tot mijn schrik dat het leven mijn thuisplaneet reeds heeft verlaten. Zonder de voeding van de zon en de hoedde van de maan is al het groen verpieterd. Het verdorde graas ligt onder een dikke laag magma die door gigantische vulkanen constant uitgespuugd wordt. Het land, haar huid, lag overal open gespleten, en alsof ze een eeuwigheid alleen had gehuild is haar gezicht overspoelt met de tranen van haar oceanen.

Ik stort in elkaar en kus tevergeefs het verschroeide gras, wat alleen maar mijn lippen een beetje brandt. Deze zeer echte schok pijn doet mij echter iets scherp beseffen – ik ben groter dan deze planeet, groter dan haar zonnestelsel en haar pietluttige Melkweg, groter dan het universum en de kosmische wetten, en wat ik vernietigd heb kan ik weer herstellen. Vol verjongde moed begin ik aan de taak mijn moeder te revalideren. Met mijn frisse adem blaas ik het as uit de atmosfeer, en met mijn krachtige armen rijt ik de gebroken korst weer aan elkaar. Ik slurp wat van het overtollige water weg en duw wat vulkanen terug de kern van de aarde in. Ik vorm de kring om mijn hoofd om tot een nieuwe zon en kneed wat van mijn snot om tot de nieuwe maan en laat haar op gepaste afstand los. Ik breng het licht, en daarmee het leven, weer terug.

Tevreden neem ik plaats op de hoogste bergtop om van de resultaten van mijn werk te genieten. Al spoedig zie ik menselijke gestalten uit de oerwateren kruipen om hun rechtmatige plekken onder de zon in te nemen. Gezegend door mijn warmte ontwikkelen deze wezens zich razendsnel. Ze klonteren samen in stammen, die op hun beurt weer ophopen tot beschavingen, die uit groeien tot naties. Een zo'n natie bouwt haar steden en tempels aan de voet van een vulkaan waarvan ik zie dat ze elk moment uit kan barsten. Om mijn nieuwe volk te beschermen haast ik mij om de catastrofe te stoppen voor ze gebeurd, en met een besluitvaardige dreun sla ik de vulkaan terug de aarde in. De schok veroorzaakte echter een verschrikkelijke aardbeving, en de nabijgelegen stukken beschaving dreigden nu ook de aarde in te zinken. Ik probeer ze tegen te houden, ze op te vangen voor ze verloren zijn, maar in mijn enthousiasme sla ik ze aan diggelen. Geschrokken deins ik achteruit, en met deze stappen verplet ik nog meer bouwsels. Verslagen laat ik me maar vallen.

Als ik me niet beweeg, kan ik ook niets vernietigen. Ik besluit maar om zo te blijven liggen, armen op mijn buik, benen gespreid, en met mijn hoofd rustend tegen de bergwand. Ik zie de mensjes ongestoord herbouwen rond mijn lichaam. Ik probeer stil te blijven, maar mijn nulstand is nou eenmaal niet absolute rust. Mijn reizende en vallende borst blijkt onbegaanbaar terrein. Met een allerlaatste zucht besluit ik te stoppen met ademen en mijn ogen te sluiten om mij werkelijk stil te houden. Langzaam wordt mijn huid harder en hoekig, en al gauw voel ik de beschaving tempels op mijn buik bouwen. Ook dalen er lagen mos en later sneeuw neer op mijn verharde gelaat. Ik besef dat ik een berg aan het worden ben. Zelfs als ik zou willen opstaan, zou ik het niet meer kunnen, maar dat deert me niet meer. Na mijn lichaam merk ik dat ook mijn gedachten langzamer gaan. Spoedig zal ik weer de leegte terug in vallen. Het is heerlijk rustig zo, als berg. Ik heb geen spijt of zorgen meer. Hoe ver weg is nirwana?

Proestend spuugde ik de zure pitten uit. Geschrokken keek ik de gemantelde man aan, die inmiddels rustig was gaan liggen en zijn pijp weer had aangestoken. Langzaam kwam hij overeind en keek op. Ik kon nu wél duidelijk zijn gele grijns zien.
'Gelest?' vroeg hij kalmpjes.
'Wat zat er godverdomme in die citroen, man?!'
'Rustig. Je bent rustig – niet kwaad. Weet je nog? Rustig.'
Hij had gelijk. Ik was niet boos, maar rustig. De man wierp een volledig leeg gezogen halve citroenschil voor mijn voeten.
'Da's het fijne aan het strand bij nacht. Je kan met je afval overal terecht.'
'Wat zat er in die citroen?' vroeg ik in mijn ware stemming.
'Ik heb er niets in gedaan wat er niet al in zat. Wat je zag, zit er nog in, en wat er in zat, heb je gezien.'
'Wat zen.'
'Fucking zen. Nirwana, man, nirwana'.
'Smells like teen spirit'.
'Nee, dat is Nirvana, met een v. Engelse spelling.'
'Net als bij valkyre en walkure?'
'Eerder zoals bij valhalla en walhalla'
'Juist. Ik weet niet hoeveel LSD je in deze citroenen hebt gespoten, maar bedankt in ieder geval. Da's nog eens iets anders dan een halve liter Schültenbrauer. Dank je wel. Moet ik nog een liedje voor je spelen?'
'Smells like teen spirit?'
Voor ik gehoor kon geven aan wat ik dacht dat een verzoek was onderbrak de gemantelde man mij met een gulle lach.
'Nee, nee. Niet hier. Ergens anders – waar dan ook. Maar niet hier. Misschien daar? Het ga je goed, Simon.'
'Mijn naam is Joost.'
'Wat jij wil, Simon. Wat jij wil.'

Ik keek nog één keer achterover naar de zonderling met de magische citroenen. Hij was weer vreemde figuren aan het kneden van de rook. Zodra ze klaar waren sprongen ze uit de niezen tussen zijn knokkels naar buiten om rond het vuur stamachtig te dansen. Allemaal karakters uit zaterdagochtendtekenfilmseries en computerspellen. Ik besloot het maar te nemen voor wat het was: de ijlende naschok van het sterkste hallucinogeen wat ik ooit op had.

Bij het volgende kampvuur speelde ik Smells like teen spirit in plaats van I'm loving angels instead, en werd als vriend ontvangen en als troubadour gevierd. Zo ging het alle bij vuren, alle bankjes en alle kroegen na die ene “citroen” van de man in het gele gewaad. Het zou de leukste week van de hele vakantie worden, en ik had het allemaal te danken aan een zonderlinge drugsdealer in een kanariegele kamerjas. Ik weet nog steeds niet hoe hij dat vuur zo geel had gekregen..

Some leftover poems from the archive. I thought I lost these, so I'd like to share my joy in finding them with all of you.

That "unbearable" stink of rubbish.

The first commercial stains
are embarrassing, lingers lynx-like awaiting
its prey:

study other cosmetics:
energy drink containing vitamins
the subject of skincare.

usually alcohol-based
oil blend neutralizes
odors naturally with
Arm&
Hammer.

My greatest passion
is collecting streamlined
body.
body for Men, Women and Girls,

with a full cartilaginous skeleton:
teeth can build up inside the
cast of fossil shark

video
body
our reference guide to stone products.

De Regisseur

Op het podium staan wij nooit alleen
want achter ons in de nevelen van de coulissen
loeren de portiers der illusie
het heilige leger van de Fantasten
die niet de Koning, niet de Grootvizier
maar de Regisseur dienen.

zonder zijn toestemming
geen stemming
hier is hij alziend, overal
almachtig
en wij zien alleen zijn schaduw
op ons eigen gelaat

Wij spelen naakt
hij is onze kleding
wij bewegen nooit
hij is onze benen
wij spreken stom
hij is onze stem
wij eten niets
hij is onze voeding

Zijn wij dan slechts slaven?
Nee! Lager nog
want zelfs onze gedachten
ons verleden
onze toekomst
onze wensen, onze dromen
onze fouten, dwaasheden en overwinningen
en al ons allereigenst
fluistert hij ons in het oor.

Bambix

Bambix Rijstebloem
Je baby's eerste stapje op weg naar pap.
Verkrijgbaar in twee smaken
twee smaken Rijstebloem
behoeft aan bijvoeding
twee smaken je baby's
behoefte aan pap
eerste stapje behoefte
Je baby's Bambix.

Haar eerste ontwaking

Onder de gulle eiken met hun koele schaduw
rust zij in de warme boezem van het woud
waar wijze uilen waken over haar dromen.

Als zij ontwaakt rijst vader zon mee
en baadt haar in liefkozend licht
in haar ogen brandt al het levensvuur.

Winterregen

Generaal Particulier tolereert geen frivoliteit
geen gedachten gespitst op verre kwalen
of huidige onderhuidse druilerigheden
nee, richt u op uw verleden
laat het meerkeuze zijn
maar bezing haar nooit zelf
laat de barden hun harpen toetsen
op uw lyrisch-literaire potentie
treffend melodieus zonder krullende einden
top melancholie voor de geoefende luisteraars

Aan de haven van halve volities
meren haar verloren zonen nooit meer aan
zij durven ongestoord door te varen
laverend tussen allerlei kleurrijke rotsen
gezegend in hun afwezigheid.

Hoedt u voor deze kwaadaardige derden
en ontsnap haastig hun brandende kathedraal!

Gaarne de eenzame organist wel in te lichten
voor u het vuur dooft.

Het sneue aan winterregen alleen
is dat het ook sneeuw had kunnen zijn.

Troonopvolging

onze prinsen lijken rijp voor de troon
nachtelijke escapades daar gelaten.
blaas de hoorn voor de strijd om de kroon
zodra zij eindelijk hun discotheek verlaten.

gelukkig voor de dichters der staten
koos de koning nog geen beste zoon
zoals de vele monarchen die voor hem zaten
houdt hij liever de purperen mantel schoon

Elfstedentocht Juli-Augustus 2011

Honden, houdt vast dat haar
want deze zomer wordt
de koudste van het jaar

allicht voor de laatste keer
krijgen wij weer
ideaal schaatsweer

dus sprak de weerman:
"Yes we can"

Ik wou eventjes zeggen dat ik onlangs een Tumblr account heb aangemaakt voor mijn verhaaltjes.

Tumblr is lekker leesbaar.